Efekt zagęszczania eteru celulozy zależy od: stopnia polimeryzacji eteru celulozy, stężenia roztworu, szybkości ścinania, temperatury i innych warunków.Właściwości żelujące roztworu są unikalne dla alkilocelulozy i jej modyfikowanych pochodnych.Właściwości żelujące zależą od stopnia podstawienia, stężenia roztworu i dodatków.W przypadku pochodnych modyfikowanych hydroksyalkilem właściwości żelu są również związane ze stopniem modyfikacji hydroksyalkilu.W przypadku MC i HPMC o niskiej lepkości można przygotować roztwór 10% -15%, MC i HPMC o średniej lepkości można przygotować 5% -10% roztworu, a MC i HPMC o wysokiej lepkości można przygotować tylko roztwór 2% -3% i zwykle Klasyfikacja lepkości eteru celulozy jest również klasyfikowana za pomocą 1% -2% roztworu.
Eter celulozy o dużej masie cząsteczkowej ma wysoką skuteczność zagęszczania, a polimery o różnych masach cząsteczkowych mają różną lepkość w roztworze o tym samym stężeniu.Docelową lepkość można osiągnąć jedynie poprzez dodanie dużej ilości eteru celulozy o niskiej masie cząsteczkowej.Jego lepkość w niewielkim stopniu zależy od szybkości ścinania, wysoka lepkość osiąga lepkość docelową, a wymagana ilość dodatku jest niewielka, a lepkość zależy od wydajności zagęszczania.Dlatego, aby uzyskać określoną konsystencję, należy zapewnić odpowiednią ilość eteru celulozy (stężenie roztworu) i lepkość roztworu.Temperatura żelu roztworu również maleje liniowo wraz ze wzrostem stężenia roztworu, a po osiągnięciu określonego stężenia żeluje w temperaturze pokojowej.Stężenie żelowania HPMC jest stosunkowo wysokie w temperaturze pokojowej.
Konsystencję można również regulować dobierając wielkość cząstek i dobierając etery celulozy o różnym stopniu modyfikacji.Tzw. modyfikacja polega na wprowadzeniu pewnego stopnia podstawienia grup hydroksyalkilowych na strukturę szkieletową MC.Zmieniając względne wartości podstawienia dwóch podstawników, to znaczy względne wartości podstawienia DS i MS grup metoksylowych i hydroksyalkilowych, o których często mówimy.Różne wymagania dotyczące wydajności eteru celulozy można uzyskać zmieniając względne wartości podstawienia dwóch podstawników.
Wodny roztwór eteru celulozy o dużej lepkości ma wysoką tiksotropię, która jest również główną cechą eteru celulozy.Wodne roztwory polimerów MC mają zwykle płynność pseudoplastyczną i nietiksotropową poniżej temperatury żelu, ale właściwości płynięcia Newtona przy niskich prędkościach ścinania.Pseudoplastyczność wzrasta wraz z masą cząsteczkową lub stężeniem eteru celulozy, niezależnie od rodzaju podstawnika i stopnia podstawienia.Dlatego etery celulozy o tej samej klasie lepkości, niezależnie od MC, HPMC, HEMC, zawsze będą wykazywać te same właściwości reologiczne, o ile stężenie i temperatura będą utrzymywane na stałym poziomie.Pod wpływem podwyższonej temperatury tworzą się żele strukturalne i następuje przepływ silnie tiksotropowy.Etery celulozy o wysokim stężeniu i niskiej lepkości wykazują tiksotropię nawet poniżej temperatury żelu.Właściwość ta ma ogromne znaczenie przy regulacji wyrównania i ugięcia w konstrukcji zaprawy budowlanej.
Należy w tym miejscu wyjaśnić, że im wyższa lepkość eteru celulozy, tym lepsza retencja wody, jednak im wyższa lepkość, tym większa względna masa cząsteczkowa eteru celulozy i odpowiadające temu zmniejszenie jego rozpuszczalności, co ma negatywny wpływ na stężenie zaprawy i właściwości użytkowe konstrukcji.Im wyższa lepkość, tym wyraźniejsze jest działanie zagęszczające zaprawę, jednak nie jest ono całkowicie proporcjonalne.Niektóre lepkości średnie i niskie, ale modyfikowany eter celulozy ma lepszą wydajność w poprawianiu wytrzymałości strukturalnej mokrej zaprawy.Wraz ze wzrostem lepkości poprawia się retencja wody w eterze celulozy.
Czas publikacji: 20 marca 2023 r