Sejarah Perkembangan Serbuk Boleh Dispersi Semula

Serbuk redispersible (RDP) adalah sejenis serbuk polimer yang digunakan dalam industri pembinaan sebagai bahan tambahan dalam produk berasaskan simen seperti mortar, grout, dan sebatian meratakan sendiri.RDP pertama kali dibangunkan pada tahun 1950-an dan sejak itu telah menjadi komponen penting dalam bahan binaan moden.Dalam artikel ini, kita akan melihat dengan lebih dekat sejarah pembangunan RDP dan kepentingannya dalam industri pembinaan.

Tahun-tahun awal

RDP pertama telah dibangunkan pada tahun 1950-an oleh sebuah syarikat Jerman bernama Wacker Chemie AG.Pada masa itu, Wacker Chemie AG sedang membangunkan bahan sintetik baharu untuk memenuhi permintaan ledakan pembinaan pasca perang yang semakin meningkat.Mereka sedang mencari cara untuk meningkatkan sifat bahan berasaskan simen, seperti rintangan air, ketahanan dan kelenturan.

Pada hari-hari awal, RDP dihasilkan dengan melarutkan polivinil asetat (PVA) dalam pelarut dan kemudian menyembur larutan ke dalam ruang yang dipanaskan di mana pelarut akan tersejat, meninggalkan serbuk halus.Serbuk ini boleh disebarkan dengan mudah di dalam air dan digunakan sebagai bahan tambahan dalam produk berasaskan simen.

Walau bagaimanapun, terdapat beberapa batasan untuk bentuk awal RDP ini.Sebagai contoh, sukar untuk mengawal saiz dan bentuk zarah serbuk, yang boleh menjejaskan prestasinya dalam produk berasaskan simen.Di samping itu, serbuk itu tidak begitu stabil dan selalunya akan membentuk ketulan atau gumpalan, menjadikannya sukar untuk dikendalikan dan digunakan.

Penambahbaikan dan inovasi

Selama bertahun-tahun, penyelidik dan jurutera telah membuat penambahbaikan yang ketara pada proses pengeluaran dan sifat RDP.Sebagai contoh, kemajuan dalam kimia polimer telah membawa kepada pembangunan polimer baharu yang menawarkan prestasi dan kestabilan yang lebih baik.

Salah satu kemajuan yang paling ketara dalam teknologi RDP datang pada tahun 1980-an dengan pengenalan proses pengeluaran baru yang dipanggil pengeringan semburan.Proses ini melibatkan penyemburan emulsi polimer ke dalam ruang yang dipanaskan di mana air tersejat, meninggalkan serbuk halus.Kaedah ini membenarkan kawalan yang lebih besar ke atas saiz dan bentuk zarah serbuk, menghasilkan prestasi yang lebih konsisten dan boleh diramal dalam produk berasaskan simen.

Satu lagi inovasi dalam teknologi RDP datang dengan pengenalan serbuk lateks boleh diserap semula (RPL), yang diperbuat daripada emulsi lateks dan bukannya PVA.RPL menawarkan rintangan air dan lekatan yang lebih baik berbanding RDP berasaskan PVA, menjadikannya pilihan popular untuk aplikasi luaran seperti stuko dan EIFS (penebat luaran dan sistem kemasan).

Aplikasi dan faedah

RDP menawarkan beberapa faedah dalam industri pembinaan, termasuk kebolehkerjaan yang lebih baik, lekatan dan rintangan air.Ia boleh digunakan dalam pelbagai jenis produk berasaskan simen, termasuk mortar, grout, sebatian meratakan sendiri dan pelekat jubin.

Salah satu faedah utama RDP ialah keupayaan mereka untuk meningkatkan kebolehkerjaan dan kemudahan penggunaan produk berasaskan simen.Mereka boleh mengurangkan jumlah air yang diperlukan untuk mencapai konsistensi yang diingini, yang boleh meningkatkan kekuatan dan ketahanan produk siap.Mereka juga boleh membantu mengurangkan keretakan dan pengecutan, yang boleh berlaku apabila produk berasaskan simen kering terlalu cepat.

Di samping itu, RDP boleh meningkatkan lekatan produk berasaskan simen kepada pelbagai substrat, termasuk kayu, logam dan batu.Ia juga boleh meningkatkan rintangan air dan ketahanan produk berasaskan simen, menjadikannya sesuai untuk digunakan dalam persekitaran basah atau kawasan yang tertakluk kepada trafik atau impak yang tinggi.

Kesimpulan

Kesimpulannya, sejarah pembangunan RDP telah ditandai dengan kemajuan yang ketara dalam kimia polimer dan proses pengeluaran.Dari permulaannya yang sederhana pada tahun 1950-an, RDP telah menjadi komponen penting dalam bahan binaan moden, menawarkan pelbagai manfaat dari segi kebolehkerjaan, lekatan.